İtibarsızlaştırma, modern çağın görünmez linç biçimidir. Bireyin kimliği ve itibarı sistemli şekilde yok edilir; bu sadece kişiyi değil, toplumsal vicdanı da hedef alır. Sessizlik, suça ortaklıktır. Dayanışmak ve hakikate sahip çıkmak bir lütuf değil, ahlaki bir sorumluluktur.

Sivil ölüme karşı en güçlü panzehir, görmezden gelmemek, susmamak ve yan yana durabilmektir. Çünkü bir gün sıra bize geldiğinde, bizi hayatta tutacak olan şey, başkasının bize uzattığı el olacaktır.

Yargıyı siyasallaştırmak; sadece hukuku değil, bir milleti insan yapan bütün değerleri zedelemek demektir. Bu durum, bireyi içten içe çökertir, toplumu ise vicdansızlığa ve umutsuzluğa mahkûm eder.

Ruhsal derinlik, bireyin içsel zenginliğiyle şekillenir. Ancak bu zenginlik, toplumsal ilişkilerle beslenir, kimi zaman da onlarla çatışır. Varoluş, yalnızca kendi içine dönmek değil; aynı zamanda ötekinin varlığıyla sınanmaktır.

Yasal düzenlemelerin keyfi ve öngörülemez bir şekilde oluşturulması, bireyleri belirsizlik, korku ve güvensizlik içinde bırakır.

Hukukun üstünlüğü, sadece toplumsal barışın değil, bireysel refahın ve insanlığın en temel gereksinimlerinden biridir.

Toplumsal eşitlik, sadece bireylerin refahını değil, toplumsal yapının sağlıklı bir şekilde varlığını sürdürebilmesi için de temel bir gerekliliktir.

Adalet, her bireyin yaşamına doğrudan dokunan bir ilkedir. Sadece yasalarla değil, ahlaki bir değer olarak da benimsenmelidir.

Otantiklik, kişinin gerçek benliğini ortaya koyarak, ötekilerden bağımsız kendi duygu ve düşüncelerine uygun eylemlerde bulunması.

Toplumsal bağlar, güven ve aidiyet hissi sağlar. Freud’a göre, sağlıklı bağımlılıkla birey, kendi bütünlüğünü geliştirir.